2015 'in sonlarına doğru ofisimi açmaya karar vermemden bu güne kadar meslekle ilgili okumaktan, notlar almaktan, konudan konulara atlamaktan, her gün yeni bir şeyler öğrenmekten ve bununla aynı süreçte devam eden okulun sınavları için mecburi okuma/öğrenme eylemlerinden herhalde iyice sıkılmış olmalıyım ki geçen haftalarda tuhafiyenin önünden geçerken ani bir kararla girip kendime dantel ipi ve tığ almış halde buldum :). Ne öreceğimi veya ne yapacağımı elbette ki bilmiyordum ama dantel ipini bir kaç gün yanımda taşıyıp durdum, şimdi de salondaki orta sahpanın üzerine koydum orda bir haftadır tutuyorum onu :). İnsan beyni enteresan. Nedenini bilmiyorum, örmüyorum ama ona bakmak beni rahatlatıyor. Galiba beynim sıkışınca farklı bir obje ile kendine yeni bir kapı aralamış oluyor. Eskiden böyle durumlar için biyografi, anı veya tarih romanı tarzında kitaplar da bana iyi gelirdi ama son zamanlarda hem istediğim tarz ve kalitede bulamadığım için hem de zorunlu okuma eylemlerinin fazlalığından mıdır bilmiyorum okuyamaz oldum.
Bir kez daha Allah'ın hiç bir gayret ve emeği karşılıksız bırakmadığını şükürler olsun ki gördüm. Hem işimde, hem de kilo verme konusunda bir arpa boyu da olsa yol almaya başladım. Elbette her ikisi için de önümde halen upuzun bir yol var. Ama hiç değilse emek ve gayretin bir sonucu olduğunu az buçuk görmeye başladığım için yoluma ümitle devam etmek şimdi daha kolay. 18 yıl boyunca yoğun stresli iş hayatımın beni benden aldığına her gün yeniden yeniden şahit oluyorum. Belki de şükrüm bu nedenle sonsuz. Allah her kimin ne mutsuzluğu varsa ondan kurtulacak güç kuvvet ve fırsat versin. Modern sanayileşme devrinin çarklarında ezilip gitmekten ve kapitalizmin acımasız düzeninde harcanmaktan bizleri muhafaza etsin. Hepimize yaşadığımız her güne şükür, sağlık ve mutlulukla başlamayı diliyorum. Sevgiler...